Santa Lucia Luntana
Partem os navios,
Por terras muito distantes...
Cantam a bordo: são napolitanos!
Cantam e, no entanto,
O golfo já desaparece
E a lua no meio do mar,
Um pouco de Nápoles,
Lhe faz ver...
Santa Lucia,
Longe de ti,
Quanta melancolia!
E tocam... mas as mãos,
Tremem nas cordas:
Quantas lembranças, ai de mim, quantas lembranças!
E não sara o coração,
Nem com as canções:
Ouvindo vozes e sons,
começa a chorar,
porque quer voltar!
Se gira o mundo todo,
Se vai procurar fortuna,
mas quando a lua desponta,
Longe de Nápoles,
Não se pode estar!
Santa Lucia, tu tens,
Só um pouco de mar,
Mas, mais distante estás, mais bonita parece!
E o canto das sereias,
Que tece ainda as redes,
Coração não quer riquezas,
se nasceu em Nápoles,
lá quer morrer!
Santa Lucia,
longe de ti,
quanta melancolia!
Santa Lucia Luntana
Partono e bastimente,
p'e terre assaje luntane...
cantano a buordo: so napulitane!
cantano pe tramente
o golfo già scompare
e a luna, a mmiez'o mare
nu poco e Napule
lle fa vede
Santa Lucia,
luntano a tte,
quanta malincunia!
E sonano... ma e mmane,
trèmmano n'copp'e ccorde:
quanta ricorde, ahimè, quanta ricorde!
e o core nun o sane,
nemmeno cu e ccanzone:
sentenno voce e suone,
sse mette a cchiagnere,
ccà vo turnà!
sse gira o munno sano,
sse va a cerca furtuna,
ma quanno sponta a luna,
luntano a Napule,
nun sse po sta!
Santa Lucia, ttu tiene,
solo nu poco e mare,
ma, cchiù luntana staje, cchiù bbella pare!
è o canto d'e sseirene,
ca tesse ancora e rrezze,
core, nun vo ricchezze:
ssi è nato a Napule
ce vo muri!
Santa Lucia,
luntano a tte,
quanta malincunia!
Encontrou algum erro? Envie uma correção >